vakantie of minor?
Blijf op de hoogte en volg Manon
07 November 2014 | Zambia, Chipata
De afgelopen weken waren/zijn zo relaxed dat ik me af begin te vragen of ik misschien vakantie heb gekregen van mijn projectbegeleiders zonder dat ze dit met mij gedeeld hebben.
Zondagmiddag zijn de dames gaan zwemmen bij het protea hotel. Wij hadden het toch wel zo extreem warm. Bij het zwembad raakten we vrij snel aan de praat met een paar chinezen die al een poosje aan het werk waren in Chipata. Op een gegeven moment werd de opmerking “wij krijgen alles betaald door onze werkgever” gemaakt. Een grapje eroverheen en onze rekeningen werden samengevoegd met die van hen. De mannen hadden nog wat meer vrienden opgetrommeld waarna we met zijn allen wat zijn gaan eten bij het hotel. We kwamen pas rond 21:00 terug en hebben voor de hele dag inclusief drinken en eten, maar 3 kwacha per persoon betaald. Dat is zeg maar 45 cent. Ze waren wel echt heel gezellig, dus nummers uitgewisseld en we meeten vast nog wel een keer. Veel gezwommen hebben we uiteindelijk niet, want het hele zwembad lag vol met Indiers en die kunnen niet zwemmen.
Later in dezelfde week zijn, Cindy, Rozemarijn en ik nogmaals geweest. Wij moesten toen ook even een brief posten en geld pinnen. Daar doe je lopend vanaf ons huisje ongeveer 30 minuten over. Vanaf de pinautomaat wilden we dan een minibusje pakken. Er rijden 300 honderd van die dingen door Chipata, maar er kwam geen één langs ons heen. Dus nog dik een uur in die hitte op slippers doorgelopen naar het hotel. En zoals het altijd gaat op de laatste 100 meter komen er opeens 10 langs die je allemaal met liefde willen oppikken. Doordeweeks is het zwembad heel rustig waardoor we het zwembad voor onszelf hadden. Eigenwijs factor 10 zonnebrand meegenomen, want de zon is hier toch niet zo fel, en jawel de bikini’s staan in ons lijf gebrand. O ja, je kunt 20 kwacha betalen voor het zwemmen, maar het is gratis als je daar wat gaat eten. Wij hadden bedacht daar een ‘lichte lunch’te gaan nuttigen. Dat staat ook echt zo op de kaart. Nou misschien is het licht voor Amerikanen, maar wij kregen onze sandwich met kaas en bacon + patat niet op. Onze magen krimpen door het zambiaanse eten denk ik.
Over het eten gesproken, wij leren hier nieuwe recepten die we graag thuis willen blijven koken. Waaronder het traditionele nshima. Je hebt daar wit maismeel voor nodig wat je aan de kook brengt. Dat witte maismeel is in Nederland bijna niet te koop en anders extreem duur. Dus maar een grote zak mee in de koffer. Dus alle lieve duane personeel, ik heb GEEN cocaine in mijn koffer, maar voedsel! Ik zou het dus waarderen dat ik netjes met de rest van het vliegtuig op tijd door mijn gate richting familie kan lopen. En de kip die ze hier maken, echt geweldig.
Zoals jullie al kunnen merken heb ik echt niets meegemaakt de afgelopen week. Mijn hoogte punt van de week was het slapen onder de sterrenhemel en de goedkeuring van mijn opdrachten in fase 1. Cindy, Roos en ik hadden het in ons hoofd gehaald te willen slapen onder de sterrenhemel. Onze ruggen waren toch al stuk en door de hitte slaap je niet lekker. Allemaal redenen om het gewoon te proberen. Dus matrassen naar buiten, touwen spannen waar een klamboe aan kon hangen, klamboe en beddengoed herschikken en veel voorpret hebben. Uiteindelijk hebben we een hele goede nacht gemaakt, waarbij we het zelfs soms iets te koud hadden. Supermooi ook die sterrenhemel hier. Nederlanders wij hebben hier wel een discussie gaande. Hoe staat de maan in Nederland? Hebben wij als de maan maar een deel zichtbaar is een C- vorm of een omgekeerde C- vorm? Help ons uit de brand! Je ziet de maan vanaf Chipata als een kommetje.
Om toch niet helemaal in de vakantiemood te komen ben ik maar alvast begonnen met de opdrachten uit fase 2a. En de tienermoeders willen graag meer kennis hebben dus daar nog een lesje gegeven over Malaria.
Sinds mijn vorige blog up date ben ik niet meer bij Caritas geweest, heb ik geen les hoeven te geven en is er nog geen Mission hospital om de hoek komen kijken. Oke, dat laatste eigenlijk wel, maargoed iets met Zambianen en afspraken. Eigenlijk had ik afgesproken maandagochtend om 7:00 weg te gaan naar de dichtst bijzijnde mission hospital. S’ochtends werd ik al zeer vroeg gebeld dat er een belangrijke afspraak tussen kwam. Ik was allang blij dat hij belde, zodat ik mij nog even kon omdraaien en doorslapen. S’middags 14:00 zou het dan uiteindelijk gaan gebeuren, half uurtje wachten en daar kwam hij aan. Helaas, had er een miscommunicatie plaatsgevonden waardoor één van de nonnen niet mee kon. Dan nog maar een dagje wachten en morgen opnieuw proberen naar het ziekenhuis te gaan. En jawel het is gelukt. Samen met Cindy zijn we dinsdagavond vertrokken naar mission hospital Muzeyi. We kwamen er in het donker aan dus we moesten nog even geduld hebben voordat we het ziekenhuis zien konden. We werden ondergebracht bij de nonnen in huis. Allebei met een eigen slaapkamertje. Er was zelfs een bad dus wij waren alweer gelukkig. De volgende ochtend gingen we dan toch echt naar het ziekenhuis toe. De eerste dag heb ik gewerkt met mensen met HIV/AIDS. Heb geleerd de dossiers te lezen en waardes om te zetten naar medicijnen. Vervolgens deze medicijnen klaar te zetten en uit te delen en hier uitleg bij te geven. De dag vloog echt voorbij. Helaas was Cindy die dag ziek, dus die heeft niet veel meer gezien dan de vier muren van haar slaapkamer. De tweede dag hebben wij geholpen bij de zwangere vrouwen. Eerst twee ontslagformulieren voor moeders en baby’s in mogen vullen en daarna gingen we door naar de intake balie. Hier heb ik mee mogen helpen met de lichamelijke onderzoeken die de toekomstige moeders ondergaan. De verpleegkundige heeft mij geleerd hoe ik kan voelen hoelang iemand al zwanger is en hoe je het hoofdje kan voelen. Ik mocht het elke keer eerst doen en dan controleerde ze mijn bevindingen. Ik vond het zo ontzettend gaaf. Op een gegeven moment was er een moeder die al vrij lang zwanger was. Hoofdje gevonden, maar ik voelde nog wat. Verpleegkundige voelen en ja hoor een tweeling. De leeftijden van deze moeders waren wel schrikbarend laag. De jongste was 14 jaar! Na het middageten wilde ik weer terug, maar toen bleken ze al klaar te zijn. Dan maar wat foto’s maken en wachten tot dat we weer opgehaald werden. Dit werd uiteindelijk 21:00 uur waardoor we het wel een beetje zat waren. Snel naar huis toe. En het voelt ook echt weer als thuiskomen. Heb ontzettend veel zin in de komende fieldtrips naar de mission hospitals.
Voor de rest van de week hebben we niet heel veel in de planning staan. Vandaag is mijn schoonmoeder 50 jaar geworden! Zaterdagochtend of zondagmiddag gaan we de berg beklimmen vanwege het uitzicht. Maandag komt de kleermaker die druk aan de gang gaat met al ons gekochte stoffen. Verder Caritas en fase 2a afronden. Lessen voorbereiden voor HBC en de tienermoeders. Nu maar hopen dat het internet het blijft doen, want die doet het al bijna de hele week niet. Een aantal groepsgenoten zijn naar caritas gegaan om daar te internetten en verslagen te versturen, ik kon dat helaas niet doen vanwege de mission hospital.
Alle lieve blog lezers ik heb een vraag aan jullie. Ik vind het leuk die blog te schrijven, maar ik krijg er weinig reacties op. Zouden jullie na het lezen van mijn blog een berichtje achter willen laten? Suggesties over onderwerpen zijn natuurlijk altijd welkom.
Daarnaast ook nog even een don’t voor familie en vrienden. Ik weet dat er op de dag van vertrek nu 7 weken geleden post verstuurd is naar de Diocese. Het adres was correct, maar de post is hier nog niet binnen. Als jullie wat willen communiceren, doe dat dan het liefst over de mail dan weet je zeker dat het binnenkomt. Daarnaast gebruik ik mijn Nederlandse nummer eigenlijk niet meer ( 20 euro extra betalen voor 3 minuten bellen is niet zo heel erg leuk). Wil je mijn zambiaanse nummer graag hebben om even een smsje te sturen dan kun je die altijd vragen aan mijn ouders of Cris.
Zondagmiddag zijn de dames gaan zwemmen bij het protea hotel. Wij hadden het toch wel zo extreem warm. Bij het zwembad raakten we vrij snel aan de praat met een paar chinezen die al een poosje aan het werk waren in Chipata. Op een gegeven moment werd de opmerking “wij krijgen alles betaald door onze werkgever” gemaakt. Een grapje eroverheen en onze rekeningen werden samengevoegd met die van hen. De mannen hadden nog wat meer vrienden opgetrommeld waarna we met zijn allen wat zijn gaan eten bij het hotel. We kwamen pas rond 21:00 terug en hebben voor de hele dag inclusief drinken en eten, maar 3 kwacha per persoon betaald. Dat is zeg maar 45 cent. Ze waren wel echt heel gezellig, dus nummers uitgewisseld en we meeten vast nog wel een keer. Veel gezwommen hebben we uiteindelijk niet, want het hele zwembad lag vol met Indiers en die kunnen niet zwemmen.
Later in dezelfde week zijn, Cindy, Rozemarijn en ik nogmaals geweest. Wij moesten toen ook even een brief posten en geld pinnen. Daar doe je lopend vanaf ons huisje ongeveer 30 minuten over. Vanaf de pinautomaat wilden we dan een minibusje pakken. Er rijden 300 honderd van die dingen door Chipata, maar er kwam geen één langs ons heen. Dus nog dik een uur in die hitte op slippers doorgelopen naar het hotel. En zoals het altijd gaat op de laatste 100 meter komen er opeens 10 langs die je allemaal met liefde willen oppikken. Doordeweeks is het zwembad heel rustig waardoor we het zwembad voor onszelf hadden. Eigenwijs factor 10 zonnebrand meegenomen, want de zon is hier toch niet zo fel, en jawel de bikini’s staan in ons lijf gebrand. O ja, je kunt 20 kwacha betalen voor het zwemmen, maar het is gratis als je daar wat gaat eten. Wij hadden bedacht daar een ‘lichte lunch’te gaan nuttigen. Dat staat ook echt zo op de kaart. Nou misschien is het licht voor Amerikanen, maar wij kregen onze sandwich met kaas en bacon + patat niet op. Onze magen krimpen door het zambiaanse eten denk ik.
Over het eten gesproken, wij leren hier nieuwe recepten die we graag thuis willen blijven koken. Waaronder het traditionele nshima. Je hebt daar wit maismeel voor nodig wat je aan de kook brengt. Dat witte maismeel is in Nederland bijna niet te koop en anders extreem duur. Dus maar een grote zak mee in de koffer. Dus alle lieve duane personeel, ik heb GEEN cocaine in mijn koffer, maar voedsel! Ik zou het dus waarderen dat ik netjes met de rest van het vliegtuig op tijd door mijn gate richting familie kan lopen. En de kip die ze hier maken, echt geweldig.
Zoals jullie al kunnen merken heb ik echt niets meegemaakt de afgelopen week. Mijn hoogte punt van de week was het slapen onder de sterrenhemel en de goedkeuring van mijn opdrachten in fase 1. Cindy, Roos en ik hadden het in ons hoofd gehaald te willen slapen onder de sterrenhemel. Onze ruggen waren toch al stuk en door de hitte slaap je niet lekker. Allemaal redenen om het gewoon te proberen. Dus matrassen naar buiten, touwen spannen waar een klamboe aan kon hangen, klamboe en beddengoed herschikken en veel voorpret hebben. Uiteindelijk hebben we een hele goede nacht gemaakt, waarbij we het zelfs soms iets te koud hadden. Supermooi ook die sterrenhemel hier. Nederlanders wij hebben hier wel een discussie gaande. Hoe staat de maan in Nederland? Hebben wij als de maan maar een deel zichtbaar is een C- vorm of een omgekeerde C- vorm? Help ons uit de brand! Je ziet de maan vanaf Chipata als een kommetje.
Om toch niet helemaal in de vakantiemood te komen ben ik maar alvast begonnen met de opdrachten uit fase 2a. En de tienermoeders willen graag meer kennis hebben dus daar nog een lesje gegeven over Malaria.
Sinds mijn vorige blog up date ben ik niet meer bij Caritas geweest, heb ik geen les hoeven te geven en is er nog geen Mission hospital om de hoek komen kijken. Oke, dat laatste eigenlijk wel, maargoed iets met Zambianen en afspraken. Eigenlijk had ik afgesproken maandagochtend om 7:00 weg te gaan naar de dichtst bijzijnde mission hospital. S’ochtends werd ik al zeer vroeg gebeld dat er een belangrijke afspraak tussen kwam. Ik was allang blij dat hij belde, zodat ik mij nog even kon omdraaien en doorslapen. S’middags 14:00 zou het dan uiteindelijk gaan gebeuren, half uurtje wachten en daar kwam hij aan. Helaas, had er een miscommunicatie plaatsgevonden waardoor één van de nonnen niet mee kon. Dan nog maar een dagje wachten en morgen opnieuw proberen naar het ziekenhuis te gaan. En jawel het is gelukt. Samen met Cindy zijn we dinsdagavond vertrokken naar mission hospital Muzeyi. We kwamen er in het donker aan dus we moesten nog even geduld hebben voordat we het ziekenhuis zien konden. We werden ondergebracht bij de nonnen in huis. Allebei met een eigen slaapkamertje. Er was zelfs een bad dus wij waren alweer gelukkig. De volgende ochtend gingen we dan toch echt naar het ziekenhuis toe. De eerste dag heb ik gewerkt met mensen met HIV/AIDS. Heb geleerd de dossiers te lezen en waardes om te zetten naar medicijnen. Vervolgens deze medicijnen klaar te zetten en uit te delen en hier uitleg bij te geven. De dag vloog echt voorbij. Helaas was Cindy die dag ziek, dus die heeft niet veel meer gezien dan de vier muren van haar slaapkamer. De tweede dag hebben wij geholpen bij de zwangere vrouwen. Eerst twee ontslagformulieren voor moeders en baby’s in mogen vullen en daarna gingen we door naar de intake balie. Hier heb ik mee mogen helpen met de lichamelijke onderzoeken die de toekomstige moeders ondergaan. De verpleegkundige heeft mij geleerd hoe ik kan voelen hoelang iemand al zwanger is en hoe je het hoofdje kan voelen. Ik mocht het elke keer eerst doen en dan controleerde ze mijn bevindingen. Ik vond het zo ontzettend gaaf. Op een gegeven moment was er een moeder die al vrij lang zwanger was. Hoofdje gevonden, maar ik voelde nog wat. Verpleegkundige voelen en ja hoor een tweeling. De leeftijden van deze moeders waren wel schrikbarend laag. De jongste was 14 jaar! Na het middageten wilde ik weer terug, maar toen bleken ze al klaar te zijn. Dan maar wat foto’s maken en wachten tot dat we weer opgehaald werden. Dit werd uiteindelijk 21:00 uur waardoor we het wel een beetje zat waren. Snel naar huis toe. En het voelt ook echt weer als thuiskomen. Heb ontzettend veel zin in de komende fieldtrips naar de mission hospitals.
Voor de rest van de week hebben we niet heel veel in de planning staan. Vandaag is mijn schoonmoeder 50 jaar geworden! Zaterdagochtend of zondagmiddag gaan we de berg beklimmen vanwege het uitzicht. Maandag komt de kleermaker die druk aan de gang gaat met al ons gekochte stoffen. Verder Caritas en fase 2a afronden. Lessen voorbereiden voor HBC en de tienermoeders. Nu maar hopen dat het internet het blijft doen, want die doet het al bijna de hele week niet. Een aantal groepsgenoten zijn naar caritas gegaan om daar te internetten en verslagen te versturen, ik kon dat helaas niet doen vanwege de mission hospital.
Alle lieve blog lezers ik heb een vraag aan jullie. Ik vind het leuk die blog te schrijven, maar ik krijg er weinig reacties op. Zouden jullie na het lezen van mijn blog een berichtje achter willen laten? Suggesties over onderwerpen zijn natuurlijk altijd welkom.
Daarnaast ook nog even een don’t voor familie en vrienden. Ik weet dat er op de dag van vertrek nu 7 weken geleden post verstuurd is naar de Diocese. Het adres was correct, maar de post is hier nog niet binnen. Als jullie wat willen communiceren, doe dat dan het liefst over de mail dan weet je zeker dat het binnenkomt. Daarnaast gebruik ik mijn Nederlandse nummer eigenlijk niet meer ( 20 euro extra betalen voor 3 minuten bellen is niet zo heel erg leuk). Wil je mijn zambiaanse nummer graag hebben om even een smsje te sturen dan kun je die altijd vragen aan mijn ouders of Cris.
-
07 November 2014 - 12:13
Gertie Tabor:
Ha Manon,
Wees gerust: ik lees al jouw weblogs steeds maar heb niet altijd gereageerd. Volgens mij heb je dus een trouwe groep lezers die allemaal benieuwd zijn naar jouw belevenissen. Uit de nieuwe tekst blijkt ook maar weer dat je veel beleeft en een goede balans hebt gevonden tussen ontspanning en het werken aan de projecten. Ik zie graag de opdrachten van fase 2A tegemoet en tot mails! -
07 November 2014 - 12:32
Iris Van Steeg:
Hoi Manon,
Wat super gaaf om te lezen wat je daar allemaal doet! Ik ben wel lichtelijk jaloers dat je het gewoon aandurft zo ver van huis een tijdelijk nieuw huis te zoeken. Heel veel succes daar met je opdrachten en ik hoop dat je nog een geweldige tijd hebt daar!
Liefs Iris -
07 November 2014 - 13:07
Bart:
Geweldig Manon, mooie verslagen, succes daar.
Heb je daar ook een herfstgevoel en is het vroeg donker savonds.
Groeten uit het mooie Elburg.
Bart -
07 November 2014 - 13:17
Hennie :
Heey Manon.
Ja hoor ook ik/wij lezen jouw verslag elke x. Maar krijg ook vaak life verslag van Cris -
07 November 2014 - 15:01
Carola Grasmeijer:
Hallo Manon,
Ja hoor: wij lezen je verslag altijd ! Geweldig om te lezen hoe de jeugd van tegenwoordig in het buitenland aan de slag gaat. Jullie doen er heel veel ervaring mee op!
Succes nog met alles en blijf genieten !
groeten Cor en Carola, Bemmel -
08 November 2014 - 11:14
Erik / Jeannette:
Hoi meid.
Wat weer een mooi verhaal. Wat heb je weer mooie ervaringen opgedaan. Blijf genieten, is goed voor je.
Blijf ook vooral gewoon beschrijven, wat je in je dagelijkse praktijk meemaakt. Dat maakt het volgens ons juist zo leuk.
Trouwens mocht het niet lukken in de verpleging, dan kun je nog altijd schrijfster worden :-)
We weten dat je blog goed gevolgd wordt, dus geen zorgen.
Liefs, vanuit een zonnig Elburg. Hopen je van de week nog even weer via Skype te spreken.
XXX ons.
-
08 November 2014 - 13:34
Eddy Van Der Veen :
Hoi Manon. Zo te lezen heb je meer vakantie dan een stage daar in Zambia. Maar het zal wel goed komen met de stage, daar heb ik wel vertrouwen in. Ik lees het blog van je wel hoor! Tenminste Als ik de tijd voor heb en maak je niet druk om dat het blog niet gelezen wordt, het word wel gelezen, dat verneem ik uit de reacties die hier gegeven worden. In Nederland wordt het een beetje kouder, het schijnt zelfs sneeuw te gaan vallen, tenminste dat hoorde ik hier van een mede bewoner van ons team, maar eerst nog zien en dan geloven, zeggen ze toch? Verder gaat het met mij wel goed.dus wat wil je nog meer...
Hier laat ik het bij en tot de volgende verhaal van je. Groetjes Eddy -
08 November 2014 - 13:34
Eddy Van Der Veen :
Hoi Manon. Zo te lezen heb je meer vakantie dan een stage daar in Zambia. Maar het zal wel goed komen met de stage, daar heb ik wel vertrouwen in. Ik lees het blog van je wel hoor! Tenminste Als ik de tijd voor heb en maak je niet druk om dat het blog niet gelezen wordt, het word wel gelezen, dat verneem ik uit de reacties die hier gegeven worden. In Nederland wordt het een beetje kouder, het schijnt zelfs sneeuw te gaan vallen, tenminste dat hoorde ik hier van een mede bewoner van ons team, maar eerst nog zien en dan geloven, zeggen ze toch? Verder gaat het met mij wel goed.dus wat wil je nog meer...
Hier laat ik het bij en tot de volgende verhaal van je. Groetjes Eddy -
08 November 2014 - 22:46
Henriette Verhoef:
Hoi Manon,
Leuk om weer een nieuwe blog van jou te lezen. Ga vooral zo door met het vertellen van je belevenissen. Het wordt hier met veel interesse gelezen. Wij zouden het ook leuk vinden om iets te lezen over de cultuur en gewoonten van Zambianen. Nog een goede tijd en tot de volgende blog. Liefs van ons allemaal, Marco, Henriëtte, Vera, Thijs en Fleur -
09 November 2014 - 14:38
Annemarie Van Enthoven:
Hallo Manon, natuurlijk lees ook ik je blog maar laat niet iedere keer een reactie achter :-). Het lezen is iedere keer weer leuk! Fijn dat je zo'n mooie tijd hebt daar. Die ervaring neem je mee in je hele verdere leven. Ik hoop voor je dat je ook nog meer van de medische kant gaat meemaken daar, want daarvoor zal de stage bedoelt zijn. Komt vast goed. Je hebt al mooie ervaringen, zoals het ontdekken van de tweeling. Helemaal in mijn straatje natuurlijk nu, haha. Hier schijnt nu een stralende zon met 10 graden. Heb net staan spitten in de tuin. Ga nu richting douche...
Blijf genieten! Liefs Annemarie -
09 November 2014 - 16:35
Marleen :
Hoi hoi,
Wel blijven schrijven hoor!!
Wat moet ik anders op zondagmiddag lezen ;-)
We hebben je wel gemist vrijdag, maar we vieren alles wat je mist gewoon nog een keer als je terug bent ;-)
Succes meisje..
Enne volgens mij heb je een hoop fans, je dagboek is al 1040 keer bekeken..
Liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
