December

17 December:
Veel te vroeg en nog veel te moe staat huize Muzungu zijn ontbijt te smeren en herrie te maken. De nachtwaker komt nog maar even vragen of er een reden is achter ons vroege ontwaken, omdat het snachts niet veilig is. Uitgelegt met zijn allen te vertrekken naar het busstation en toen was hij enigzins gerust gesteld. Bepakt en bezakt, lopend vertrokken naar onze bus, de reis naar Livingstone was begonnen. Precies om 5:00 uur vertrok de bus naar Lusaka. Zonder vertraging en met wat drinken en een zakje chips achter de kiezen kwamen we om 13:30 aan op Lusaka busstation. Wat een beleving om na zoveel maanden weer wat meer beschaving te zien. Reclame borden, file’s en parkeerplaatsen vol met auto’s. Zelfs flats hoger dan 2 verdiepingen zijn dan bijzonder (zo goed cinty?). Bij het busstation was het even zoeken naar de volgende bus. Gelukkig hadden we de tickets al gereserveerd en werden we herkend (lees, er lopen 7 muzungus door de station) door een werknemer van die busmaatschappij. Snel nog even plassen, tickets betalen, bagage onderin en door met onze reis. Om 14:00 precies vertrok deze bus, die trouwens best een stukje luxer was dan de eerste. Het is een hele gewaarwording als hier iets op tijd vertrekt vandaar dat het vermeld wordt. Met een paar kleine tussenstops arriveerden we rond 21:30 bij het busstation in Livingstone. Nog even een spoedoverleg in de bus wie de taxi chauffeurs aan zou spreken en toen door naar Jollyboys ons backpackershotel. Een spoedoverleg was echt nodig want muzungus in een bus werkt als een felle lamp met vliegen. Je zou verwachten totaal gesloopt te zijn, maar dat was toch niet helemaal het geval. Daarom eerst nog maar een paar potjes pool gespeeld en toen ons bed maar eens opgezocht. Cindy sliep met haar moeder op een twee persoonskamer, Harro en Ver-Jane op een andere twee persoons kamer en Marien, Hessel en ik in een 8 persoons kamer.
De volgende ochtend zijn we eerst naar de spar gegaan om wat eten in te slaan, om 10:00 uur hadden we een busje die ons naar de Victoria Falls zou brengen. Iedereen mocht erin behalve Marien, omdat het busje stiekem al vol was. Daarom zijn de jongens met een taxi gegaan en hebben wij op ze gewacht bij de ingang van de falls. Ons dure groene boekje, kwam hier van pas omdat de entree met 14 euro daalde. Wij allemaal zwaaien met die dingen waardoor onze lieve Zambiaan niet goed meer kon tellen. Evelien kreeg daarom ook de korting. Nog een klein stukje lopen, waar we al meteen kennis maakten met de lokale apen. Nog een aantal shops vol met verkopers die je af moest wimpelen en toen waren we toch echt vlakbij de falls. Snel kaartje afgeven en doorlopen en toen was het toch echt zo ver. Wat een wereldwonder is dat! Hij mocht dan niet vol zijn, maar dit was al indrukwekkend genoeg. Eerst het lagere gedeelte afgelopen en foto’s van gemaakt. Rustig middag gegeten in het park en toen doorgelopen naar het hogere gedeelte. Dan sta je dus in een keer aan de bovenkant van de falls. Hier zijn we het water even in geweest, toen werden we aangesproken door een paar lokalen. Die wilden ons wel begeleiden naar de devils arm chair en ons plekken laten zien waar goed foto’s gemaakt konden worden. Prima, niet denken maar doen, allemaal onze schoenen uit, camera’s in de tas en elkaar stevig vast houden. Hand in hand over een richel die door het water heen liep, stukjes over land en om vervolgens weer hand in hand door het water te gaan. Na wat ik schat een uur kwamen we bij een rand van de falls uit. Hier foto’s gemaakt als groep, maar ook als individu en de omgeving. Nog geen 30 cm van het randje af even een foto maken van de diepte. Heel erg kicken, maar stiekem wel eng, want op sommige stukken wilde je echt niet vallen, zeker het laatste stukje zo’n twee meter van de rand af. Even een stukje gladde stenen over. Daarna doorgelopen naar de devils arm chair. Dit is een natuurlijk gevormde pool vlak bij de afgrond. Hij was bij ons nog niet volledig vol waardoor we een meter of 3 van de rand af waren. Hier kon je heerlijk duiken, stoeien en zwemmen. Op een gegeven moesten we echt terug, omdat het anders donker werd en dus te gevaarlijk. De terugweg ging een heel stuk sneller. Eenmaal terug bij jollyboys kwamen we tot de conclusie dat we lelijk verbrand waren op onze schouders en nek. S’avonds bbq gehad in jollyboys en heerlijk gehangen en kennis gemaakt met mensen. De daaropvolgende dag hebben we gebruikt om de stad te leren kennen en souveniers te shoppen. Het is alleen maar: ‘muzungu, muzungu, muzungu we have a special price for you!’ Dikke afzet prijzen ja. Mocht de pret natuurlijk niet drukken, want kopen doen we toch wel. Eerst naar de dure markt en later nog door naar een winkel verder van het centrum af. Toen we die kant op liepen kwamen we langs een tent met italiaans ijs, bleek hier een heel overkapt gedeelte achter te zitten. Meteen maar geluncht met pizza om daarna door te lopen naar de andere winkel. Met armen vol spullen kwamen we thuis. Geen geld meer in de portomonee dus tijd om te pinnen. Helaas, was het payday waardoor de rij erg lang was. Waren we net aan de beurt krijgt de bank een storing. Poos gewacht tot we konden pinnen. Na die tijd maar gaan eten bij een tentje naast de bank. Vroeg naar bed gegaan, want een gedeelte van de groep ging de dag daarop naar botswana.
Zaterdag ochtend gingen Evelien, Cindy, Harro, Vera-jane en Marien naar Botswana om daar een safaripark te bezoeken. Hessel en ik hadden hier geen behoefte aan dus wij zijn lekker in Jollyboys gebleven. Vermaken doe je, je daar toch wel. Zijn samen nog even wezen shoppen en langs de spar geweest. Smiddags heb ik een lekkere massage gehad en kunnen skypen met papa en mama. Tevens mijn reisdagboek een beetje kunnen bijwerken. Wel een rare gewaarwording om zonder de groep te zijn. Het voelt echt als familie. Rond etenstijd kwamen ze terug en toen zijn we uiteten geweest bij de italiaan. Daarna nog even wezen stappen met een aantal vrienden die we gemaakt hebben bij jollyboys. Niet te lang want we wilden zondagochtend paintballen. Beetje jammer dat, dat helemaal volgeboekt was waardoor dat plan in duigen viel. Voor mij maar goed ook, want ik werd ziek wakker en heb daardoor een beetje bij kunnen slapen en uitzieken. ’s Middags zijn Cindy, Evelien, Vera-Jane en ik een safari te paard gaan doen. Heel erg leuk om te doen en heb mij dan ook prima vermaakt. Moest wel even wennen aan het paard, maar hij ook aan mij dus dat scheelde. s’avonds was er opnieuw een bbq. Redelijk op tijd naar bed gegaan, want maandag was het toch echt zover. De volledige dag zou besteed worden aan het temmen van de lower Zambezi river. Om 8;00 uur werden we opgehaald om naar de falls te gaan. Hessel, Marien, Cindy en ik waren de gekken die gingen raften op een top tien route van de wereld. Omdat we niet konden wachten stuiterden we de weg naar beneden af, waardoor we vervolgens weer moesten wachten onderaan. Wij zaten trouwens met ons groepje plus een stoere oudere australische man in een raftboot. Eerst instructies op land, daarna in de boot, vervolgens nog even stoeien en elkaar uit de boot gooien en toen mochten we beginnen. Heel erg spannend, omdat er bij afdaling 1 al een aantal boten op de kop sloegen en ook wij Marien verloren. De daaropvolgende afdalingen waren erg spannend, maar heel erg gaaf. Daarna ben ik samen met een guide en Marien met flippers en een booggieboard van een rapid nummer 5 afgegaan. 5 is het hoogst wat je als toerist mag doen. Doodeng vond ik dat, omdat het ons pas verteld werd toen wij al in het water lagen. De boot kwam er ongeschonden doorheen, maar ik raakte mijn board kwijt en verdween onder water in de stroming. Eng dat ik dat vond, ben nog nooit zo blij geweest dat iemand boven op mij botste. Hierdoor kwam ik namelijk weer boven water. Afdaling nummer 8 was een leuke. Er was een makkelijke en moeilijke route en avontuurlijk als wij zijn moest natuurlijk de moeilijke gedaan worden. Nou we hebben het geweten, keihard omgeslagen, australier moest opgevist worden en ik had Cindy op mijn helmpje gekregen. Naar lucht happend en gedesorienteerd kwam iedereen weer boven drijven. De rest was superleuk en hebben mooie foto’s maar als ik doorga vul ik nog 3 pagina’s. Omgevallen zijn we niet meer en zijn onderweg ook geen mensen meer verloren.
Dinsdag was een hele lange terugreis. Om 5:00 in de ochtend vertrokken vanuit Livingstone om 01:45 in de nacht aan te komen in Chipata. In Lusaka nog even de ouders van Hessel opgepikt.
Kerstavond zijn we in Navutika naar de kerk geweest. Het begon om 19:00 uur en we waren om 23:15 weer thuis geloof ik. Een lange dienst iniedergeval. Verder eigenlijk geen spannende dingen beleefd. 1e en 2e kerstdag lekker gegeten en gehangen, beetje kletsen met de ouders van Hessel en de stad in geweest. Stappen werd ons afgeraden dus dat hebben we ook maar niet gedaan. Raar om kerst te vieren in de warmte, terwijl je nog moe bent van de vakantie. Zonder familie en vrienden, maar met mensen die je als familie bent gaan zien en verdere bezoekers. Hebben ons prima vermaakt, maar een kerstgevoel is er niet geweest. Ondanks dat onze lieve Roos een kerstkrans had gemaakt en een kerstboom had gekocht. Nog een paar dagen mogen hangen en werken voor school en toen was het alweer oudjaarsdag. We hadden bedacht oliebollen te maken dus dat hebben we dan ook lekker gedaan. Verder gehangen, gepokerd en andere spelletjes gedaan. Vuurwerk hadden we niet, want we hadden geen zin om in de stortbui naar de down town shops te gaan. Heb nog wel even kunnen skypen met mijn lieve ouders. Om twaalf uur de groep gefeliciteerd en toen de horizon afgespeurd naar vuurwerk. Ik heb 2 pijlen gezien!! Daarna rondje buurt gedaan, maar dat is hier toch niet helemaal de traditie. Je start het jaar met God. Dus op naar de kerk waar een nachtmis gaande was. Hebben hier een kwartier gestaan toen we het alweer zat waren, want we konden het niet verstaan. Eigenlijk verrassend vroeg naar bed gegaan.
Wel hebben wij de volgende dag een nieuwjaarsduik gedaan. En dat was een opgave, zo koud hier, konden geen unox mutsen vinden en het water was een klein probleempje. Op naar het zwembad met een graadje of 30 zonder unox muts, maar waar hebben de duik gedaan, hihi.
Verder is het aftellen nu toch wel begonnen. Nou ja, het thuisfront is ermee begonnen, wij steken onze kop in het zand. Willen nog niet naar huis. Zijn nog maar 15 dagen in Zambia dan nog 5 dagen in Malawi en dan komen we weer naar huisje toe. Jammer maar helaas.

Reacties zijn nog steeds altijd welkom.