Zambiaans druk

Jullie hebben er een poosje op moeten wachten, maar een nieuw blog staat eindelijk online. Drukte, hitte, gebrek aan stroom en internet hebben een negatieve invloed gehad op het bijhouden van mijn blog. Maargoed wees niet bang ik heb genoeg dingen te vertellen.

Laat ik eens ouderwets Nederlands beginnen met het zeuren over het weer. Het is hier HEET!! Wij hadden ons helemaal verheugd op de wind, regen en onweer met het daarbijbehorende verkoelende temperatuurtje, maar helaas we hebben het moeten doen met een paar druppels en bewolking. Chipata weerbericht stond bomvol met donder en bliksem, maar het is de berg nooit overgekomen. Het dan nog maar even uit zien te houden in een temperatuurtje van rond de 35 graden en het koude weer maar even inbeelden. Toch hebben we hier wel leedvermaak als we stiekem het weerbericht van Nederland opzoeken. Je zou toch maar in een dikke trui en broek moeten lopen met nog net niet de wanten en muts aan als je naar buiten gaat. Nieuwsupdate ik heb niet eens wanten en een muts en meer dan één trui en een lange broek. Zelfs mijn kast in Nederland is nog ingesteld op zomerweer.

Daarnaast heb ik een poosje ruzie gemaakt met mijn longen. Ze steken hier afval in de brand om ruimte te maken voor nieuw afval. Daarnaast steken ze akkers in de brand voor het bevruchten van de grond. Laat er naast mijn kamer nou net een moestuin zijn en daarachter de vuilnisbelt. Drie dagen achter elkaar werden wij ons huisje uitgerookt met de meest zwarte giftige rook die je, je maar kunt inbeelden. Tsjah als je longen het dan net niet helemaal goed doen dan word je daar ziek van. En als dan ook nog net de boiler stuk is waardoor je niet warm kan douchen dan blijf je iets langer ziek. Heb heel hard geprobeerd het huisje niet te vaak wakker te hoesten, maar heb toch met regelmaat aan moeten horen of ik niet heel rap even normaal kon gaan doen. Als ik aandacht wilde hebben mocht ik dat wel gewoon vragen, hihi.
De boiler is trouwens weer gemaakt. In Nederland komt er één meneer/mevrouw even half uurtje werken, bakkie koffie doen en gaat weer weg. Hier in Zambia staan ze onverwachts op de stoep, waardoor alle vrouwen in paniek hun chitenga op moeten zoeken, omdat iedereen binnenshuis in een korte broek loopt. Dan verwacht je één persoon, maar het waren er uiteindelijk vijf. Die lopen heen en weer, vertellen je helemaal niets en verdwijnen dan opeens. Denk je dat de kust veilig is, chintenga weer uit en jawel je raad het al het geintje herhaald zich weer. Maargoed we mogen niet klagen, want er is weer warm water.

Vanwege het gebrek aan internet de afgelopen weken is een student naar Radio Maria gegaan met de vraag daar een mailtje te mogen verzenden. Hij kreeg wachtwoordje mee naar huis. Muzungu bunker heeft daarna bijna een week mogen genieten van semi goed internet in het huisje zelf. Eigenlijk was het alleen s avonds enigzins aantrekkelijk, maar dat mocht de pret niet drukken. Toen ook dit internet ermee stopte zijn we naar Protea hotel vertrokken. Eenmaal daar hebben we bijna de hele dag, mailtjes getyped, schoolopdrachten gemaakt, mensen op de hoogte gesteld en even gezwommen. Jammer genoeg hebben ze besloten entree geld te vragen voor het zwembad. Als gierige nederlandse student hebben we dan ook afscheid genomen van het protea hotel en hebben we besloten te gaan zwemmen bij chrystal springs. Zijn hier vanwege tijdgebrek alleen nog niet geweest.

Ook heb ik een nieuwe kamergenoot, nou ja eigenlijk heb ik een compleet nieuwe kamer. En de ruil was tactisch een slimme zet, want deze kamer is de koelste binnen ons huisje. Hebben hiervoor gekozen vanwege een relatie die binnen de groep is ontstaan. Doordat ze zich terugtrokken op de kamer die ik deelde miste ik steeds meer mijn eigen plekje. Om frustraties hierover te voorkomen ben ik verhuisd. Eigenlijk hebben zij mij zelfs oververhuisd, hoefde alleen de klamboe nog even op te hangen. Lekker makkelijk toch?

Ook zijn we druk bezig met regelwerk. We willen graag een afspraak met de bisschop en de diocese, alle projectbegeleiders, de huisbaas en de studenten. Dit is echt supermoeilijk om te regelen, maar het zal en gaat ons lukken. We willen dit graag om de relatie tussen Windesheim en de Diocese goed te houden zodat de volgende studenten meteen kunnen beginnen aan hun projecten. Ook zijn we bezig geweest met het regelen en helpen voor een dag voor de disabled people. Als laatste zijn we nu heel erg druk bezig met het regelen van de busreis, vertrektijden en hostels voor onze vakantie naar de victoria falls. En natuurlijk niet te vergeten school, iedereen is heel druk bezig met school. Opdrachten die af moeten, lessen die voorbereid moeten worden, relaties die bijgehouden moeten worden, stages die geregeld zijn of verplaatst moeten worden enzovoort. Niets gaat volgens de planning en factor internet maakt het nog even een stapje moeilijker. Gelukkig weten wij allemaal hoe je de schouders eronder moet zetten en door moet gaan.

Daarnaast worden wij als muzungus overal voor uitgenodigd en overal verwacht. Zo zijn we een zondag naar the internal live church 10 kilometer buiten Chipata geweest. We werden uitgenodigd door de pastor die aanwezig was bij een HBC les in Navutika. Hier kun je rustig een hele dag voor uitrekken. We kwamen aan in een klein kerkje die vol hing met verschillende kleuren wc papier als decoratie. De dienst was niet echt voorbereid, want de mensen zelf zingen en dansen de dienst aan elkaar. Bidden deden ze hardop en met veel passie. Heb er echt mijn ogen uitgekeken. Gevraagd werd of wij een preek wilde verzorgen, maar niemand had daar echt zin in en voorbereid waren we al helemaal niet. Hebben moeten beloven dit in Januari wanneer wij teruggaan naar deze kerk, wel te doen. Ook wordt je uit je stoel getrokken om mee te dansen en wordt je voorgesteld aan de bevolking. Wij werden allemaal geacht een praatje te houden en ik werd nogmaals naar voren gehaald als zijnde lerares, vanwege mijn hbc project. Hebben na afloop de hele kerk een hand moeten geven en daarna was het weer wachten geblazen. Na dik een uur kwam ons taxibusje er dan toch aan waardoor we weer naar huis konden. Met de pastor heb ik nu goed contact. Hij heeft zijn huis en familie aan mij laten zien en ik heb een brief van hem ontvangen. Heel erg mooi om te zien hoe makkelijk mensen hier een ander in hun hart sluiten. Hij is ook de enige met wie ik best brief contact zou willen onderhouden. Vanochtend stond hij hier al aan de deur om ons allen de groetjes te doen en de brieven af te leveren, helaas was ik niet gekleed op zijn bezoek waardoor ik niet met hem heb kunnen spreken. In de brief gericht aan de groep vraagt hij geld in te zamelen voor een nieuwe fiets. Hij moet 14 km fietsen en zijn ketting is stuk. Marien en Hessel hebben fietsen gekocht en Marien heeft besloten zijn fiets aan hem te geven als we weg gaan. Ben heel erg benieuwd naar zijn reactie.

Ook hebben wij een geholpen met een dag voor de disabled people. Aantal keer aanwezig geweest bij meetings en Harro onze IPO student heeft een flyer voor ze gemaakt. Op de dag zelf werden wij geacht aanwezig te zijn dat was al voldoende. Cindy kwam met het geniale idee de kinderen van cheshire home te vragen dus die waren hier ook allemaal aanwezig. Zelfs onze kleermaker en onze vriend Pan was aanwezig. Wat ik vooral heel erg mooi aan deze dag vond waren de rolstoelen die weggegeven werden aan de mensen die ze echt nodig hadden. Er stonden er 7, maar er zijn er uiteindeljik 5 weggeven. Ik had persoonlijk die andere twee ook weggegeven want er waren nog genoeg mensen die deze goed konden gebruiken, maargoed cultureel verschil. Schrijnend om te merken dat kinderen met een handicap nog steeds gezien worden als straf van God. Het is een schaamte object die je weg moet stoppen. Blind en doofheid is hier geloof ik redelijk geaccepteerd, maar andere vormen van handicaps zie je hier eigenlijk niet.
Toen wij terugkwamen bij ons huisje hadden wij een bezoeker. Een schilder uit Chipata had vernomen dat er nieuwe studenten uit Nederland aangekomen waren. Hij had tassen vol met schilderijen en kaarten. Hebben zoveel spullen bij hem gekocht dat hij vertelde nu zijn kinderen weer een jaar naar school kan laten gaan. Uiteindelijk heeft iedereen zo rond de 3 schilderijtjes en een aantal kaarten bij hem gekocht.

Ook zijn we met zijn allen naar een school in de bergen geweest. Wij hebben de chichewa naam niet helemaal kunnen onthouden, maar een van de woorden vrij vertaald stond voor Hope. Wij praten dan nu ook over the school of hope. Op een maandagochtend werden we opgehaald door onze driver. Toen hij ons op kwam halen hadden wij al zoiets volgens mij ben jij te jong om te mogen rijden. Inderdaad dat mocht hij niet dus moesten we lopen. Het kleine detail dat de school 6 kilometer de bergen in ligt was onze even niet verteld. Hebben ze vast express gedaan was onze conclusie. Na een fikse wandeling op slippers (natuurlijk weer onvoorbereid) kwamen we aan bij een klein schooltje met ongeveer 300 leerlingen. Het verhaal achter deze school is wel indrukwekkend. De kinderen die leven in de bergen konden niet naar school, omdat ze te afgelegen woonden om tijdig bij de al bestaande scholen te kunnen komen. Één man samen met zijn vrouw en schoonmoeder hebben hier een iets op bedacht. Ze begonnen een schooltje met maar 5 leerlingen. Ze gaven les onder een mango boom. Naarmate de school meer bekendheid kreeg en er sponsors kwamen kon het zich uitbreiden. Er staan nu meerdere gebouwen en de school heeft genoeg sponsors om de kinderen les te kunnen geven en maaltijden te verzorgen. De school is nog wel steeds afhankelijk van vrijwilligers die de kinderen les kunnen geven. Geld om dit te veranderen is er niet. Mochten jullie hier een steentje aan bij willen dragen dan geef ik jullie met alle liefde hun telefoonnummer. Geld storten kan volgens mij ook.

Ook hebben wij sinterklaas gevierd met de groep. Vanwege het drukke weekend voorafgaand aan ons sinterklaasfeest moest iedereen last minute nog even zijn suprise en gedicht in elkaar flansen. Daarnaast had ik constant de pech dat de winkel waarin het perfecte cadeau voor mijn lootje lag de hele tijd dicht zat. Heb uiteindelijk ervoor moeten kiezen een waardebon hiervoor te maken. Gelukkig was hij de laatste dag ook nog dicht, want mijn halve gedicht was rondom deze winkel geschreven. We hadden besloten 2 december sinterklaas te vieren, omdat roos in de nacht van 3 op 4 vertrok naar Lusaka. Allemaal lekkere dingetjes gehaald en Cindy had de beheersing op kunnen brengen een zak pepernoten te bewaren. Hessel deed niet mee in ons sinterklaas verhaal waardoor hij mooi foto’s kon maken van iedereen terwijl wij suprises aan het maken waren. Iedereen heeft enorm zijn best gedaan en ik heb een laptop gekregen als suprise. Dit omdat mijn batterij altijd leeg is op momenten dat ik hem nodig heb. Heb lekker veel snoepjes en chocola gekregen. Ook een chitenga en een plantenspuit. De plantenspuit omdat ik er eentje gekocht had om iedereen te irriteren. Boel watergevechten had hij als gevolg. Het was echt een superleuke avond met een superleuke groep. Ik weet nu al dat ik de groep echt ga missen als ik weer terug ben in Nederland.

Een dag later hebben wij roos uitgezwaaid. Ze moest om 3;30 op het busstation staan en wij kunnen haar daar natuurlijk niet alleen naar toe laten lopen. Uiteindelijk hebben we mee kunnen rijden met de buurman die toevallig ook op hetzelfde tijdstip daar naar toe moest. Wel een heel stuk veiliger. Het voelt heel raar om iemand alleen op de bus te zetten. Gaat volledig tegen je principes in. Gelukkig is de reis goed gegaan en heeft ze haar vriend in de armen kunnen sluiten.

Daarna was het voor mij tijd eens even goed les te gaan geven. Heb een aantal onderwerpen kunnen bespreken bij st. Annas. Ik begon met een maar 1 iemand maar eindigde met een groep van 15 tot 20 personen. Pittig onderwerp aangesneden genaamd diabetes. Beginnen vanaf nul is heel erg moeilijk als je niet eens weet waar de nullijn bij deze mensen ligt. Heb wel het gevoel dat ze het begrepen en er wat mee kunnen. Ook heb ik lesgegeven in Navutika. In het kader van ons veiligheidsplan mogen wij niet meer alleen op pad. Peter bij deze een antwoord op je vraag: Ja, het wordt hier onveiliger, voornamelijk voor vrouwen. Harro is daarom met mij mee geweest naar Navutika. Hier heb ik les gegeven over voeding en hygiene. Eerst een uurtje zelf aan het woord geweest over voeding en daarna heb ik ze aan de gang gezet met handschoenen, desinfectant en verband. Heel mooi om te zien hoe snel ze hier leren en dat ze graag een voorbeeld willen zijn voor de groep. Ik heb er oprecht van genoten te zien hoe ze aan de slag gingen met de nieuw verkregen informatie.
Afgelopen zaterdag hebben wij onze muzungu bunker verbouwd om ruimte te creëren voor onze hoogverwachte gasten. Roos en haar vriend Emiel kwamen vanuit Linvingstone weer thuis en Cindy heeft haar moeder zaterdag van het vliegveld mogen ophalen. Met negenen in een acht persoons huisje het kan hier allemaal. Roos en Emiel slapen op de kamer van Hessel. Hessel slaapt bij Marien en mij op de kamer. Ben snachts al tegen zijn bed aan gelopen, maargoed nog maar een paar dagen te gaan. Het is supergezellig zo met zijn allen en het is heel leuk te zien hoe onze gasten zich verwonderen over situaties. Voor ons is alles al zo gewoon. Wil ook nog allemaal foto’s maken van dagelijkse bezigheden, maar ik kan gewoon niet verzinnen wat ik dan moet fotograferen.
Ook zijn we aan het aftellen om naar Livingstone te gaan. Tickets zijn opgehaald en morgen moet de laatste opgehaald worden. Dit kan natuurlijk niet allemaal tegelijkertijd dat zal te efficient zijn. Nu nog laatste projecten doen vandaag en morgen, schoonmaken tas inpakken en vroeg naar bed. Lekker vroeg staat de bus op ons te wachten. Uurtje of 15 in de bus maar dan zijn we er ook.

O ja even terugkomend op het weer. De weergoden waren ons niet echt goed gezind. 4 personen hadden bedacht te willen slapen op de eerder door ons beklommen berg. Het uitzicht met de opkomende zon moet echt spectaculair mooi zijn. Een dag uitgezocht waarbij het weerbericht goed was en niemand met projecten in de knel kwam. Jammerlijk mislukt want de hele middag was het hier aan het onweren zonder regen. Tsjah, dan is een berg beklimmen niet zo verstandig en in het donker die berg opgaan ook niet. Uit frustratie zijn we toen maar pizza gaan eten. Bij de steers besloten zin hebben voetbal te kijken dus de kroeg ingedoken en er maar een leuke avond van gemaakt.

Als laatste de Dutch reformd church. Beste Bodil en Carlijn misschien geloven jullie niet, maar daar moet je echt een keer geweest zijn. Allemaal zang en dans, mensen die hardop met volle overgave aan het bidden zijn. Een preek waar je niets van kunt verstaand door de overtuiging (lees geschreeuw) van de dominee. Geduldtrainig, omdat het een uur of 3 duurt. Net een pinkstergemeente alleen dan nog meer hallelujah.

Geloof dat ik dan nu toch echt wel alle interessante dingen heb verteld. Heb ondertussen vierkante oogjes en een over verhitte laptop. Graag hoor ik jullie reacties en het aftellen begint alweer. Nog 5 weken en dan moet ik terug naar het koude kikkerlandje. IK WIL NIET!!

Veel liefs