Blog 3

We zijn nu alweer begonnen aan onze vierde week hier in Chipata, Zambia. De tijd vliegt voorbij want we moeten al bijna gaan verkondigen dat we nog maar drie maand zullen blijven. We zijn zelf al bijna op de helft van deze minor. Hoe gek is dat.
De week, maar ook vorige week hebben we kennis mogen maken met stroomuitval dus ook internet uitval. Dagen achter elkaar was de stroom praktisch de hele dag foetsie en eten klaarmaken lastig. Leuk hoor koken op een houtskoolbrander waarvan de verwende europeaan niet weet hoe ze die aan moeten houden. Gelukkig kunnen we dan iniedergeval nog voldoen aan het stereotype rijke blanke dus op naar de pizzatent. De Zambianen zijn hier zo gewend aan het uitvallen van de stroom dat alle belangrijke plekken zoals supermarkten, bakkers, uitgaansgelegenheden, politieke gebouwen enzovoort allemaal hun eigen stroomgeneratoren hebben. Dat de stroom uitvalt is op zich wel gezellig en eigenlijk ook wel een sport. Alle meegenomen apperatuur raakt leeg en zodra er stroom is, is het dus sprintje trekken naar het stopcontact. Je houdt de lamp gewoon aan zodat je weer zien kan wanneer de stroom terug is. Zo kort mogelijk de koelkast en vriezer los doen is ook leuk. Daarentegen is het extreem lastig om te functioneren zonder internet. Geen mail, whatsapp, skype, bankzaken, informatie en mailcontact tussen leraar en leerling. Dat je op een gegeven moment ouderwetse berichtjes ontvangt op je telefoon of het allemaal nog wel goed gaat daar in het verre Zambia. Heb dan ook nog nooit zo veel spelletjes gedaan en boeken gelezen dan in de afgelopen week. Mijn reisdagboek is weer up to date en zelfs mijn plan van aanpak is praktisch af. Ja een mens moet wat om zich te vermaken.
Maargoed wat heb ik nou allemaal gedaan deze week en vorige week. Voornamelijk heel veel regelen, hopen en bidden dat er snel wat meer duidelijkheid komt over projecten. De Home Based Care kerken zijn allemaal geregeld en ik weet wanneer ik waar les mag geven. De 15e van oktober heb ik les gegeven op twee locaties. De eerste les ging over kanker en de tweede over ebola. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het wel spannend vond om in een ander werelddeel met een andere cultuur en een andere taal les te moeten geven. En dan is daar natuurlijk nog de factor tijd. Ben erachter dat je hier ruim, heel ruim moet inplannen en hier geduld moet hebben. Mensen komen wel maar op hun moment. Goed om te weten dat het handig is een boek mee te nemen. Verder willen ze wel heel graag leren en stellen ze goede vragen, die je zelf ook weer even aan het denken zetten.
Caritas neemt ons overal mee naar toe in het kader van algemene ontwikkeling en het leren kennen van de mensen en de verschillende projecten. We zijn nu met ze mee geweest naar Petauke, Katete en een klein dorpje waarvan ik de naam constant vergeet. Ik kan op het eind van mijn verblijf denk ik niet zeggen dat ik weinig heb gezien van Zambia. Onze workarragment van Caritas is nog niet klaar. We hebben drie belangrijke mensen nodig en die zijn vrijwel nooit samen aanwezig op het kantoor. Allemaal hebben ze het heel erg druk. Ik heb de goede hoop dat er volgende week wat meer dingen ingepland kunnen worden. Het voordeel is wel dat ik redelijk weet wat ik daar doen ga, waardoor ik al wel een aantal dingen voor school het kunnen vastleggen op papier.
Over de mission hospitals blijjft wat onduidelijkheid over bestaan. De coordinator van dit project en een drukbezette man met twee banen. Doordeweeks is hij druk en in het weekend ook. Hij heeft dus eigenlijk nooit vrij. En ondanks dat blijft hij altijd vriendelijk en gastvrij. Respect voor hem. Door onze drukke schema’s lopen wij elkaar helaas wel geregeld mis. Dat is een tip die ik de komende studenten mee wil geven. Mailen en bellen is hier niet altijd even handig. Binnen banjeren op een moment dat je de truck van de nodige father of sister ziet staan is veel slimmer. Ze nemen dan de tijd waardoor je wat meer gedaan kan krijgen. Eigenlijk zet je ze voor het blok, maar ik krijg niet de indruk dat ze dit vervelend vinden. Hopelijk komt hier tegen de eind van de week wat meer duidelijkheid over. En anders, maar niet. Heerlijk toch die Zambiaanse mentaliteit. Ik kan hier wel leven denk ik. Mevrouw G. Liet mij nog een boek zien over stressrelief for dummies. Supergrappig want hij zat compleet onder het stof. Geloof dat ze dat boek hier niet zoveel lezen.
Komend weekend gaan we op bezoek bij de wilde dieren in het South Luangwe National Park. De driver, lodger en tranport is geregeld en de factuur hangt te pronken in de woonkamer. Ik heb er ontzettend veel zin in, omdat je even weg bent uit de werkddruk. Er is toch meer te doen dan je denkt. Afwassen, kleren wassen, boodschappen doen, lopen en de minibus nemen alles duurt langer. Daarnaast is het hier erg warm. Heet eigenlijk wel. Na een kleine wandeling in de verplichte lange broek of jurk met een tas op de rug resulteert in een lege liter fles water een doorweekt t’shirt en zweet wat over je gezicht naar beneden druipt. Een koude douche is dan ook meer de regel dan een uitzondering. Je voeten wassen is ook een verplichting want die veranderen hier in no time in klauwen. Overal zand, blaren en nagels die bruin verkleuren.
Volgende week zal ik proberen wat meer te vertellen over het wildpark en wat foto’s up te loaden. Daarnaast is zambia de 24e van oktober 50 jaar onafhankelijk. Tijd voor een feestje zeg ik zo. Beetje jammer dat ik de volgende ochtend moet les geven, maar ik heb besloten dat ik mij daar niet door tegen laat houden. S’middags maar weer even bijslapen en de groep een beetje ontwijken voordat ik met mijn chagerijnige slaapgebrek hoofd iedereen op de kast jaag. Verder heb ik volgende week nog geen concrete plannen voor mijn projecten, maar in Zambia weet je het nooit. Ik hou jullie op de hoogte!