Week 2

Wij zijn nu al een dag of 10 in Chipata en alles begint te wennen. We kijken met regelmaat foto’s terug, maar we hebben het gevoel dat de armoede en klimaat erger zijn op de foto’s . Voor ons is het nu de realiteit. Een realiteit die inhoudt dat de stroom soms uitvalt, dat het warm is, we lang doen over boodschappen (zo’n 2 uur), er torren van 3 tot 4 cm over je kussen heen lopen. We extra huisdieren krijgen genaamd salamanders. De eerste week met geld uitgeven erop zit en we nu afspraken moeten maken over de huishoudpot. Een vrije dag is tot nu toe dan ook nog geen vrije dag, omdat alles hier langzamer gaat.
Afgelopen zondag zijn we naar de kerk in de compounds geweest. We zijn opgehaald door father jo die tevens een deel van de dienst leidde. We hebben ongeveer een kwartier gereden. Onderweg zagen we veel kleine huisjes en slechte onverharde wegen. Ze kennen het begrip erosie niet wat betekend dat er veel huizen tegen de berg aan gebouwd worden. Hierdoor wordt de kans op modderstromen groter. Huizen worden hier dan ook steeds vaker door zo’n stroom verwoest.
De kerkdienst duurde ongeveer 2 uur en er wordt heel erg veel gezongen en gedanst. Ondanks dat je er niets van verstaat kijk je je ogen uit. Je hoeft het ook niet te verstaan om te voelen dat God aanwezig is bij deze mensen. Ze zijn allemaal zo blij en vriendelijk. We moesten ons nog voorstellen voor in de kerk. Mensen vinden dit erg prettig. Wij vinden het iets minder leuk, maar het is nu wel duidelijk wat we komen doen. Na de dienst werd ons een traditionele zambiaanse maaltijd aangeboden. Dit eet je ook met de hand, wel alleen met de rechter. Het voelt wat beschamend dat deze mensen ondanks hun armoede ons eten aanbieden. Vervolgens laten we ze ook weer met de rommel zitten. Weigeren is daar en tegen iets wat niet kan.
Na 10 dagen leren we ook wat meer chinchewa en dat vinden de mensen heel fijn en leuk. Ze lachen ons nog wel uit en toe, maar we doen erg ons best en dat waarderen ze. Op de markt komen ze ons vaak tegemoet met een basera. Je krijgt dan wat extra.
Voor home based care en teen moms zijn we de compounds waar ik het over gehad ook echt in geweest. Wat in eerste instantie mee leek te vallen (ze hebben allemaal stenen huisjes) was toch veel erger. Verschillende mensen die ziek zijn een bezoek gebracht. Een mevrouw vertelde ons dat ze moeten betalen voor het water en dat ze dit niet konden. Het water daar kost omgerekend 3 cent per 20 liter om je even een indruk te geven. Het raakte mij heel erg dat deze mensen niet eens kunnen voldoen in hun basale levensbehoeften.
Verder ben ik met een aantal groepsgenoten naar Petauke geweest voor Caritas. Dit bekende heel
erg vroeg opstaan en lang rijden. Daar hebben we wel het typische afrika gezien. Lemen hutjes met
rieten daken. Alle leiders van verschillende projecten gesponsord door Caritas kwamen samen. Hier mochten wij bij aanwezig zijn. Daarna het dorp in om de projecten in levende lijve te zien. Dit was heel erg mooi, omdat mensen echt iets van hun leven maken. Daarna kregen we weer een maaltijd aangeboden waarbij we leerden het traditionele voedsel op de juiste manier te eten. Helaas krakte ik, ja echt, door een stoel heen. Ze moesten er gelukkig wel heel erg hard om lachen. De andere helft van de groep was ook druk waardoor er geen tijd overbleef voor boodschappen. Daarom maar lekker pizza wezen eten in de stad. Hier nog aan de praat geraakt met een meneer die ons uiteindelijk achterin zijn pick-up mee terug heeft genomen. Je maakt hier zoveel dingen mee en tegelijkertijd duurt alles hier ook veel langer. Vandaag hebben we Peter uitgezwaaid. We staan er nu dus echt alleen voor. Onze eerste factuur voor de huur is dan ook meteen binnengekomen.
Over ongeveer 2 weken willen we naar het South Luangwe National Park. We hebben besloten een lodge van het bisdom te nemen, omdat die een stuk aantrekkelijker geprijst zijn en we hiermee het bisdom sponsoren. Vandaag maar een druk aan de gang met alle opdrachten die wij hier moeten doen.